Blog

Bardzo często w tytułach książek dla programistów można znaleźć określenia typu: „piękny kod”, „czysty kod”, „kod doskonały”, sugerujące, że możliwe jest napisanie programu, którego kod źródłowy jest po prostu idealny. Ale co właściwie znaczy to, że określony fragment, a być może nawet cała aplikacja, ma doskonały kod źródłowy?

W poprzednim poście starałem się przedstawić podstawowe różnice między trzema głównymi sposobami rejestracji usług dostępnymi w Autofacu. Kontener ten oferuje szerokie możliwości, dobre czasy „wyciągania” usług, ma także grono wiernych użytkowników. Jednak jeśli spojrzymy na statystyki pobrań paczek nugetowych na stronie nuget.org, to szybko się przekonamy, że nie jest to najpopularniejszy kontener IoC, a większym zainteresowaniemCzytaj więcej…

Gdy dobrych kilka lat temu zaczynałem programować w C#, nie miałem pojęcia o czymś takim jak kontener IoC. Każdy obiekt tworzyłem klasycznie — poprzez zastosowanie słowa kluczowego new: StringBuilder sb = new StringBuilder();

C# jest językiem wysokiego poziomu, w którym przygotowano liczne gotowe komponenty i usprawnienia, jakich nie znajdziemy u konkurencji. Takie podejście ma sporo zalet, ponieważ nie musimy przejmować się wieloma rzeczami, które w innych językach musielibyśmy napisać sami. Oczywiście takie podejście ma również wady — w sytuacji gdy przydałoby się coś zmienić w gotowym komponencie, doCzytaj więcej…

Kiedy blisko 10 lat temu zacząłem trochę bardziej serio programować obiektowo, byłem „zauroczony” trzema paradygmatami stojącymi za tym podejściem. Dla przypomnienia są to (za Wikipedią): abstrakcja, hermetyzacja, polimorfizm.

Język znaczników XAML na pozór nie wydaje się popularną technologią, z drugiej strony jest filarem większości aplikacyjnych rozwiązań giganta z Redmond, które korzystają z warstwy UI. W praktyce poszczególne wdrożenia są do siebie bardzo zbliżone i nie ma większego problemu w nauce Xamarina, jeśli wcześniej poznaliśmy WPF.

W poprzednim wpisie zaprezentowałem przykładowe wdrożenie wzorca MVVM z wykorzystaniem biblioteki MVVM Light. Wspomniana biblioteka upraszcza sporo czynności, m.in. implementację interfejsu INotifyPropertyChanged, który jest kluczowym elementem każdego modelu w technologiach wykorzystujących data binding.

Choć domyślnie aplikacje WPF piszemy z wykorzystaniem code-behind, to nie ma technologicznych przeciwwskazań do zastosowania w tym przypadku wzorca MVVM, do którego ta technologia jest również częściowo przystosowana. Tak naprawdę największa zmiana musi zajść w naszych głowach — musimy zmodyfikować podejście do tego, w jaki sposób projektujemy poszczególne elementy aplikacji.

Kod źródłowy można pisać nawet w najprostszym notatniku, który nie oferuje żadnych dodatkowych funkcji związanych z edycją czy formatowaniem tekstu (nie mówiąc o formatowaniu kodu). Istnieje pewne prawdopodobieństwo, że tak napisany program da się skompilować.

Visual Studio jest świetnym IDE, które przez lata rozszerzało swoją funkcjonalność. Podejrzewam, że spore grono użytkowników nie ma pojęcia, jak fajne funkcje można znaleźć w tym narzędziu, i używa tylko pewnego, małego i ograniczonego zestawu opcji. Pewnie nie myliłbym się, aplikując tutaj zasadę Pareta: 80% użytkowników używa 20% funkcjonalności.